TERAZ

KAWA

Przeczytałam, że Weronikę, czytelniczkę magazynu, który czytuję ze względu na poruszane w nim zagadnienia dotyczące ludzkiej kondycji – tak psychicznej, jak fizycznej – coś poruszyło.

Było to wydarzenie, które w czytanym przeze mnie liście do redakcji, Weronika – czytelniczkom magazynu, który to obie czytujemy – opisywała. Weroniki list do redakcji zajmował jedną połowę strony, drugą zajmowało zdjęcie wody toaletowej, którą Weronika w zamian za „poruszający”, gdyż opowiadający o „poruszającym wydarzeniu” list do redakcji – od redakcji otrzymała.

Otóż zdarzenie to, jak rozpoczęła Weronika, zdarzyło się przed tygodniem, że był to zwykły dzień, rozwinęła Weronika, i że nawet w zwykłe dni, kończyła, zdarza się coś… niezwykłego!

Jak każdego, tak i tego dnia, Weronika kupiła sobie w ulubionej kawiarni kawę na wynos. Było to w drodze do pracy, która nie tylko jest Weroniki pracą, ale też lubi Weronika to, co w niej robi. Jednakże zupełnie nie jak co dzień, choć nie wie, dlaczego – być może dlatego, zgaduje Weronika, że zazwyczaj bywa taka zamyślona, taka pogrążona w myślach, w telefonie – kupiła też Weronika od stojącej tuż obok kawiarni staruszki, kobiety, kwiaty. I tu, uwaga, Weronika porównała koszt tych kwiatów do kosztów, jakie ponosiła każdego dnia za kawę kupowaną na wynos, porównała więc Weronika te koszta i oto, co jej wyszło: koszt kwiatów był połową kosztu kawy.

Kwiaty kosztowały Weronikę kilka złotych. Za te kilka złotych, jak się okazało, starsza kobieta mogła pójść, wykupić lekarstwa, które powinna była przyjmować każdego dnia, a które to, opowiadała Weronika, jako że na ogół nie ma pieniędzy, przyjmuje co drugi czy dwunasty dzień. Od tego dnia, dodała autorka listu do redakcji, starsza kobieta choć przez kilka dni będzie przyjmować codziennie – dzięki Weronice. Starsza kobieta Weronice za te pieniądze, ten zakup, podziękowała.

Jednakże to ona, Weronika, w obecności nas, czytelniczek magazynu, który z pewnych względów obie czytujemy, dziękuje tej starszej kobiecie, gdyż ta starsza kobieta sprzedała Weronice coś więcej niż kwiaty – wiedzę o sobie samej wobec świata, który wokół, w którym to, tuż obok nas, są osoby, które są starsze czy takie, które sprzedają kwiaty, by wykupić za nie lekarstwa… no więc, kiedy się o tym, że są obok nas takie osoby, opowiadała Weronika, dowiedziała, że była tym poruszona.

(W ostatnim ustępie Weronika zwróciła się do czytelników czy też raczej czytelniczek magazynu z prośbą, by – jeśli nie dla siebie samych, to dla innych – każdego dnia, nawet złego, najgorszego, dostrzegały wokół siebie coś dobrego, jak również, by, jeśli nie ma obok nich nikogo, kto mógłby kupować im codziennie kwiaty – by kupowały je sobie same. Gdyż na to, by codziennie otrzymywać kwiaty, podsumowywała Weronika, zasługują).

Przeczytawszy list do redakcji, która to redakcja wyróżniła go wydrukiem, przedrukiem i wodą toaletową, zamknęłam magazyn, które obie z Weroniką czytujemy ze względu na poruszane w nim zagadnienia dotyczące ludzkiej kondycji, a zamknąwszy go, przeczytałam jego tytuł wraz z takim jego podtytułem – magazyn dla kobiet takich, jak ty. I trochę się tego takich, jak ty przestraszyłam.

KAWKA

MARSZ

CZEREŚNIA

PISKLĘ

W jeden z tych nielicznych, upalnych i suchych dni, kiedy skóra przykleja się do kości, wybraliśmy się do Gniezna, niegdysiejszej stolicy Polski.

Wyruszyliśmy z samego rana, z Warszawy. Jechaliśmy autobusem, było w nim wiele much i owłosionych przedramion. W Gnieźnie byliśmy przed południem. Tamtejszymi ulicami, z których – na jednej była stacja paliw, na drugiej też, chodziliśmy i patrzyliśmy, aż się tym patrzeniem przed siebie zmęczyliśmy. Gniezno była to niegdysiejsza stolica Polski i niegdysiejsze było w niej wszystko, opakowania po produktach, których już się nie produkuje i gatunki ptaków nad naszymi głowami.Ale i pod naszymi nogami – (było już popołudnie, zbliżały się też wybory parlamentarne) – tak jak ten szkielet ptaka.

Był to orzeł i było to w mieście Gniezno, w którym – popatrz, powiedziałam – wypadł z gniazda.

BYCZEK

ANNA

BALONIK

Z daleka myślałam, że to mięso, z bliska, że wiele się nie myliłam – z tego też uszło życie.

ZAPAŁKA